Edgar Allan Poe: “Zot, ndihmoje shpirtin tim të varfër”
Më 7 tetor 1849 vdiq në Virxhinia, në moshën 40-vjeçar poeti, shkrimtari dhe kritiku letrar amerikan Edgar Allan Poe.
Edgar Allan Poe është një nga shkrimtarët amerikanë që i rezistoi kohëve. Veprat e tij janë aq bindëse sot, siç ishin edhe një shekull më parë. Një mendimtar i shndritshëm dhe plot imagjinatë, Allan Poe shkroi tregime dhe poezi që ende shokojnë, duke befasuar edhe lexuesit modern.
Jo vetëm krijimet e tij, por edhe në jetë, Edgar Allan Poe ishte gjithë mister. Për më tepër fundi i tij.
Me tregimet e shkurtra dhe poemat që shkroi, Edgar Allan Poe rrëmbeu imagjinatën dhe interesin e lexuesve anekënd botës. Talenti i tij krijues bëri që ai të merrte pseudonimin “Babai i tregimeve detektive” në mesin e shumë veçorive të tjera.
Poe u kthye në një sensacion letrat në vitin 1845 kur publikoi poezinë “Korbi”, konsideruar si një nga krijimet më të mëdha të karrierës së Poe-së dhe të letërsisë amerikane.
Për njohjen e Poes në shqip, një rol të madh si përkthyes luajti Fan Noli në fillim të shekullit XX, kur ndërmori nismën për të sjellë në shqip kryeveprat botërore. Në këtë listë, ai futi edhe poemën Korbi.
Korbi nga Edgar Allen Poe
(Përktheu Fan Noli)
Një mesnate të bezdisur
Tek këndonja i zalisur
Disa prralla dhe magjira
Të një shkence të harruar,
Tek dremitja i kapitur
Befas vjen një e trokitur,
Me ngadale e goditur
Përmi derë t’odës sime.
“Dikush është, thashë, jashtë
Që troket mbi derën time”.
Vetëm kjo dhe asgjë më.
***
Ah, e mbanj nër mënt fort mirë,
Ishte dimr’ i ftoht’ i ngrirë
Dhe n’oxhakun shkrump të nxirë
Urët shuheshin në hi.
Desha të gëdhihej dita,
Se më kot nga librat prita
Të më ngushëllonte drita
Për të lumturën Lenorë,
Vajz’ e rrallë dhe rrezore
Q’i thon’ Engjëjtë Lenorë,
Përmi dhé pa emër më.
***
Era frynte që përjashta,
Rrihte perdet e mëndafshta
Dhe më ngjethte dhe më derdhte
Tmere që s’i ndjeva kurrë.
Dhe tani, që të pushonte
Zemr’ e mjerë që lëftonte,
Goja po më bëlbëzonte:
“Dikush do të hyjë brënda;
Ndonjë vizitor i vonët
Që kërkon të hyjë brënda.
Kjo do jet’ e asgjë më.”
***
Mblodha veten menjëherë
Edhe frikë më pa ndjerë:
“Zot’ i thom, a Zonjë, fajin
Ndjemani, ju lutem shumë,
Se për Zotin po dremitnja,
Aq’ e hollë ish trokitja
Aq’ e lehtë ish goditja
Përmi derë t’odës sime,
Sa mezi ma zuri veshi”.
Dhe e hapa derën sheshit.
Errësir’ e asgjë më.
***
Syrin thellë n’errësirë
Shumë ndënja në drithtirë,
Ëndërra duke shikuar
Që njeri s’ka ëndërruar;
Mirpo nat’ e errët heshtte
Edhe tjatër gjë s’më theshte
Veç një emër që më deshte
Pëshpëritur si “Lenorë!”.
Këtë un’ e pëshpërita,
Dikush m’u përgjeq: “Lenorë”.
Vetëm kjo dhe asgjë më
***
N’odë prapë më të kthyer
Shpirti ndezur, zemra thyer,
Përsëri vjen një trokitje
Pak m’e fortë se më parë.
“Pa dyshim, pa fjalë, thashë,
Dikush është aty jashtë.
Duhet vajtur, duhet parë
Që të zgjidhet ky myster.
Hesht, moj zemër e zhuritur,
Që ta zgjith këtë myster!
Era ësht’ e asgjë më”.
Hap ahere xhamen time
Kur me shumë fërfëllime
Brënda hyn një Korb i mvrejtur
Madhështor i kohës vjetër.
As u fal, as përshëndoshi,
As bën tjatër punëboshi,
Po si zot më shkon trimoshi
Dhe qëndron mi derën time –
Ngjitet mi një bust Pallade
Mun mbi derë t’odës sime –
Ngjitet, rri, dhe s’bën gjë më.
***
Më zu gazi, më shkoi tmeri
M’atë Korb të zi si Ferri,
Që po mbahej aq’ i rëndë,
Aq’ i lartë, dhe i thom:
“Ndonëse je perçeprerë,
S’ka dyshim, je trim i ndjerë,
Korb i mvrejtur, i vrerosur,
Arratisur zall më zall;
Thuam’ emrin tënt me nam
Anës detit Plutonian!”
Thotë Korbi: “Kurrë më.”
U çudita fort, pa masë
Kur dëgjova Korb të flasë,
Ndonëse ajo përgjigje
S’kishte as kuptim, as lidhje;
As asnjë s’munt të më thotë
Që nonjë njeri në botë
Gjer tani ka parë shpëndë
Mun mbi derë t’odës tij,
Shpënd’ e shtazë mi shtatujë
Mun mi derë t’odës tij,
T’emëruar “Kurrë më.”
***
Mirpo Korbi rrinte shtruar
Përmi bustin e latuar
Dhe thosh vetëm atë fjalë
Që nga shpirti plot me flagë.
Asnjë pendë më s’lëvizte
Asgjë tjatër s’mërmëriste,
Edhe zemra më thërriste:
“Miqt’ e tjerë ikn’ e shkuan;
Nesër edhe ky do t’ikë
Si dhe shpresat që m’u shuan.”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
I habitur nga përgjigja
Që më tha kur nuk e prisnja,
“Pa dyshim kjo fjalë, thashë,
Ësht’ e vetëma që di,
Q’e mësoi nga i zot’ i mjerë,
Derëmbyllur, derësterrë,
Që e ndoqi, e ndoqi zia
Dhe e shojti lebetia.
Gjersa vaj’ i shpresës tij
S’qe veç dëshpërim i ri
Edhe kurrë, kurrë më.”
***
Edhe Korbi më mbërtheu
Dhe në gas buzën ma ktheu.
Shpejt, pra, një kolltuk rotova
Edhe derës iu afrova;
Edhe i ndënjur ëndërronja
Dhe me mendjen po kërkonja
Që të gjenja, të zbulonja
Ç’desh të thoshte Korb’ i Zi,
Korb’ i mvrejtur, i vrerosur
Arratisur zall më zall
Me dy fjalë “Kurrë më”.
***
Këtë desha të çkoqitnja
Po as fjalë nuk i flisnja
Korbit që me sy prej prushi
Zemrën si me zjarr ma mbushi;
Kështu rrinja i trallisur
Pshtetur kryet mi përkresën
Kadifeje të qëndisur
Që e ndritte llamba sipër,
Mbi të cilën ah, e mjera,
Do mos pshtetet më përsipër,
Do mos pshtetet kurrë më.
Era u dent përmi qilimet
Me temjan nga Serafimet
Që u tingëllinin zilet
Posht’ e lart në dysheme.
“Ja, me Engjëj, mor i mjerë,
Të çoi Zoti këtë herë
Prehje, prehje dhe nepënthë
Të harrosh Lenorën lart.
Pi, gëlltit këtë nepënthë
Dhe harro Lenorën lart!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
“Profet, thashë nëmërëndë,
***
Po profet qofsh, djall a shpëndë!
Qoftë se të çoi shtrëngata
A Shejtan” i Ferrit Zi,
Të përhumbur, të patrëmbur
Tek ky vent i shkret’ i dhëmbur,
Tek ky burk me tmer i shëmbur,
Thuajmë, vërtet, të lus:
A ka në Gallad ballsam?
Thuaj, thuajmë, të lus!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
***
Profet, thashë, nëmërëndë,
Po profet qofsh, djall a shpëndë!
Për një Qiell dhe Perëndi
Që po lusim un’ e ti,
Thuajm’ i zemrës që mban zi
A do shoh n’Eden të shenjtë
Vajzën a do kap të shtrenjtë
Q’i thon’ Engjëjtë Lenorë,
Vajz’ e rrallë dhe rrezore,
Q’i thon “Engjëjtë Lenorë?”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
“Mbylle gojën, dreq a shpëndë!
Ngrihem dhe thërres më këmbë,
“Çporru prapë mun në djall,
Në skëterrë dhe në zall!
Pëndë mos më shkunt të zezë
Të më rrej’ e të më ndezë;
Mos lër shenjë të gënjeshtrës
Që më the, po shko prej derës!
Nxirma qipin tënt prej zemrës,
Thyej qafën jashtë derës!”
Thotë Korbi: “Kurrë më”.
***
Edhe Korb’ i Zi i humbur
Qëndron edhe i patundur
Mbi të zbetin bust Pallade
Mun mbi derë t’odës sime.
Edhe sytë i shkëndritin
Si prej djajsh që ëndërritin
Edhe llamba që ndrit sipër
Ja heth hijen përmbi dhé;
Shpirti im nga ajo hije
Që valon atje mbi dhé
Do mos ngrihet kurrë më.
Jeta
I lindur në vitin 1809, ishte fëmija i dytë i dy aktorëve Elizabet dhe David Poe. Në vitin 1810, babai i tij braktis familjen. Në vitin 1811, mamaja e tij vdes nga tuberkulozi i mushkërive, duke e lënë jetim. Ky do të jetë fillimi i jetës së tij mizore.
I papërkrahur. Ndërsa Poe jetonte në familjen birësuese Alen, patriarku Xhon Alen, një tregtar skocez, e nënvlerësonte Poenë në të gjitha mënyrat emocionale dhe financiare. Ai madje nuk u adoptua kurrë legalisht. Në kohën kur Poe shkonte në shkollë, babai i tij birësues nuk i dha kurrë para të mjaftueshme apo mbështetje dhe shumë shpejt Edgar u detyrua të fillonte kumarin. Edhe pse Xhon Alen kishte trashëguar para të shumta nga xhaxhai i tij, paratë që i çonte Poesë për veshje ishin të shënuara si borxh. Pavarësisht të gjitha përpjekjeve të Poesë, ai mori rrugën për t’u bërë një shkrimtar i uritur.
E dashura e parë martohet me një tjetër. Përpara se Poe të shkonte në shkollë, ai u lidh me një vajzë të quajtur Sara Roister, por kur ai u largua për në Universitetin e Virxhinias, vajza e detyruar nga babai i saj, i cili i shkatërroi dhe të gjitha letrat e Poesë, u martua me një të pasur. Ata dukeshin të lumtur dhe kishin dy fëmijë, por në vitin 1844 bashkëshorti i Virxhinias vdes, duke i lënë familjes një pasuri prej 100,000 dollarësh me kushtin që gruaja të mos rimartohej.
Nëna birësuese vdes. Gjatë kohës kur babai birësues i Poesë nuk i kthente asnjë nga letrat që Poe i shkruante, Françeska, nëna birësuese e tij, u sëmur dhe vdiq në vitin 1829. Shkrimtari nuk u lajmërua për këtë fakt dhe as për varrimin. Vdekjen e saj ai e mori vesh rastësisht kur shkoi për vizitë.
I mohuar nga familja Foster. Xhon Alen u martua përsëri dhe vazhdoi jetën e tij, duke e shpërfillur plotësisht Poenë. Kur gruaja e tij zbuloi se Alen kishte fëmijë jashtë martesorë, ajo kërkoni që Xhoni ta mohonte djalin. Kështu ndodhi që kur babai i tij jo biologjik vdiq, e gjithë trashëgimia e tij i kaloi fëmijëve të ligjshëm, ku Poe nuk bënte pjesë, pasi nuk ishte birësuar kurrë.
Vëllai i vdes nga alkooli. Pasi Poe u mohua nga familja e tij e dytë, ai u përpoq të lidhej me të afërmit e tij të familjes biologjike dhe me vëllain e tij Henri. Ky i fundit, për fat të keq, kishte vdekur nga problemet me alkoolin. Alkooli ishte një shqetësim dhe i Poesë, prej të cilit kishte humbur shumë shpesh punën.
Gruaja e parë i vdes nga tuberkulozi. Gjatë kohës kur ai u kthye tek të afërmit, dashurohet pas Virxhinias, kushërirës së tij 13-vjeçare. Ata u martuan në mënyrë të fshehtë në Baltimore, duke gënjyer për moshën e vajzës. Poe në atë kohë ishte 26 vjeç dhe ceremoninë e dasmës e bënë pasi shkrimtari arriti të siguronte disa para nga shkrimet e tij. Fatkeqësisht teksa një ditë Virxhinia këndonte dhe luante piano e lumtur, ajo zbuloi se kishte tuberkuloz. Vdiq kohë më pas, duke e lënë Poenë e ri dhe të dëshpëruar.
Romanca të dështuara. Pas humbjes së Virxhinias, Poe ndihej bosh dhe këtë boshllëk vendosi ta mbushte me alkool dhe femra të tjera. Ai u fejua me poeten Sara Uitman, fejesë që u prish prej teprimit me alkoolin nga ana e Poesë. Pas kësaj ai i hodhi sytë nga e dashura e tij e shkollës së mesme, me të cilën u fejua, por nuk arriti të martohej, pasi jeta e tij u shua.
Një vdekje mizore. Arsyeja e vdekjes së tij nuk dihet, por ka ndikuar për të alkooli, kolera, droga, sëmundjet e zemrës, epilepsia, tuberkulozi dhe faktorë të tjerë. Ai u gjet në rrugët e Baltimores i çmendur dhe i veshur keq, ku një kalimtar e dërgoi në spital, ku edhe vdiq. Fjalët e tij të fundit thuhet se kanë qenë: “Zot, ndihmoje shpirtin tim të varfër!”
Thënie nga Edgar Allan Poe
1- Beso vetëm gjysmën e asaj që sheh dhe asgjë nga ajo që dëgjon.
2- E gjithë feja ka dalë thjesht nga mashtrimi, frika, lakmia, imagjinata, dhe poezia.
3- Gjithçka që ne shohim apo duket është një ëndërr, por brenda një ëndrre.
4- Bukuria e çfarëdo lloji, në zhvillimin e saj suprem, pa ndryshim e prek shpirtin ndjeshëm deri në lot.
5- Do të vërtetohet, në fakt, se të zgjuarit janë gjithmonë të çuditshëm, dhe me të vërtetë përfytyrues shumë me tepër se analitikë.
6- Jeta e vërtetë e njeriut është e lumtur, kryesisht për shkak se ai është gjithnjë në pritje që ajo së shpejti do të jetë kështu.
7- Shkenca nuk ka mësuar ende nëse çmenduria është apo nuk është madhështi e inteligjencës.
8- Kufijtë që ndajnë Jetën nga Vdekja janë të paqartë dhe të vagullt. Kush do të thotë se ku e mbaron njëra dhe ku fillon tjetra?
9-Të përgojuarit e një njeriu të madh është mënyra në të cilën një njeri i vogël mund të arrijë madhështinë.
10- Ata që ëndërrojnë ditën njohin shumë gjëra që iu shpëtojnë atyre që ëndërrojnë vetëm natën. / TiranaObserver/
